HISTORIA SZKOŁY W KALNEJ
Pierwszym budynkiem, w którym odbywały się zajęcia lekcyjne w Kalnej był prywatny budynek pani Marii Pietraszko.
Było to w latach 1895 – 1905. Część dzieci przed pójściem do szkoły uczyła się czytać i pisać u pana Jana Kubicy. Po zdobyciu tych umiejętności zapisywano je do drugiej klasy. Pierwszym nauczycielem był pan Tadeusz Tatomir, a po nim pani Maria Laszczak.
Następnym budynkiem, gdzie urządzono szkołę, był dom państwa Ozaistów. Kierownikiem był tam pan Marcin Leja, a nauczycielką pani Ćwinkiewiczówna. Ponieważ stale przybywało dzieci chętnych do nauki, zdecydowano się na budowę nowej szkoły. W 1905 r. został oddany do użytku budynek szkolny, w którym znajdowała się jedna sala lekcyjna oraz pomieszczenie dla nauczyciela. W nowej szkole uczyła się tylko pierwsza i druga klasa, uczniowie klasy trzeciej i czwartej mieli lekcje w domu państwa Ozaistów, gdzie uczyła mieszkanka wsi pani Kuglarzowa. W klasie pierwszej i drugiej pisano rysikiem na tabliczce, w klasie drugiej ołówkiem w zeszytach, a w klasie trzeciej piórem. Utworzono też klasę piątą dla najzdolniejszych uczniów.
Do roku 1925 szkołą kierował Pan Marcin Leja. Kolejnym kierownikiem szkoły w 1925 r. został pan Władysław Marek, a jego żona Agnieszka – nauczycielką. W 1928 r. funkcję kierownika przejął pan Zbigniew Klimonda, a w r. 1930 kierownikiem została była nauczycielka tejże szkoły pani Anna Kozak i pełniła tę funkcję do 1935 r. Do szkoły uczęszczało wówczas około 80 uczniów. Uczono się na dwie zmiany. W związku z tym na zebraniu wiejskim podjęto decyzję o rozbudowie szkoły i wybrano Komitet Rozbudowy. Jego przewodniczącym został pan Józef Cader. Budową szkoły zajęło się Towarzystwo Szkoły Ludowej. Projekt rozbudowy wykonał pan Józef Cader.
Dnia 14 czerwca 1936 r. podczas festynu o godz. 11.30 uroczyście poświęcono kamień węgielny. Aktu poświęcenia dokonał ksiądz Jan Nowak – proboszcz parafii z Godziszki. Wybudowano jedną salę lekcyjną i korytarz.
W 1936 r. kierownikiem szkoły został pan Zbigniew Klimonda. Kadrę nauczycielską tworzyli pani Kozak oraz ks. Nowak. Przed samym wybuchem II wojny światowej do szkoły uczęszczało około 100 dzieci.
W dniu 1 września 1939 r. państwo Klimondowie ukryli książki i dokumenty u pana Baruta. Szkołę zamknięto.
Od 17 września 1939 r. w szkole mieściła się placówka żandarmerii, a od 1942 r. niemiecka nieobowiązkowa szkoła. Pani Anna Kozak zajmowała się tajnym nauczaniem dzieci w domach. W latach 1944 – 1945 szkoła stała się miejscem stacjonowania wojsk niemieckich. Pod koniec wojny uległa poważnym zniszczeniom.
W 1948 r. kierownikiem został pan Hetnał, a w 1952 r. pan Władysław Magiera. W r. szk. 1954/1955 szkoła stała się sześcioklasową, a dwa lata później siedmioklasową. Z inicjatywy pani Michaliny Gruszeckiej, która w 1980 r. została dyrektorem szkoły, powstał Społeczny Komitet Rozbudowy Szkoły , który doprowadził do wybudowania na bazie starego budynku nowego, okazałego gmachu. Wiele prac zostało wykonanych przez mieszkańców w czynie społecznym. W tym czasie lekcje odbywały się w Domu Nauczyciela (oddanym do użytku w 1956 r. ) oraz w domu państwa Jasków. W r. 1991 nowym dyrektorem szkoły został pan Mieczysław Moczek i przejął obowiązki związane z budową.
Uroczyste otwarcie nowego, pięknego budynku nastąpiło w 1993 r. W r. 2001 dyrektorem szkoły została pani Jolanta Majdak. Dwa lata później – w 1993 r. powstał w Kalnej Zespół Szkoły Podstawowe i Gimnazjum nr 4. 27 września 2003 r. odbyła się uroczystość, w trakcie której szkole nadano imię Jerzego Kukuczki. Pamiątkową tablicę odsłoniła żona Jerzego Kukuczki Cecylia Kukuczka, a poświęcił ja ks. Kazimierz Hanzlik. 12 października 2012 r. miała miejsce kolejna wielka uroczystość, również przy współudziale żony patrona pani Cecylii Kukuczki – nadanie szkole sztandaru oraz otwarcie nowoczesnego boiska. Od r. 2017, w związku z reformą oświaty, szkoła przyjęła nazwę Szkoła Podstawowa im. Jerzego Kukuczki w Kalnej. W 2018 r. roku obowiązki dyrektora przejął pan Jacek Baczyński.
Opracowano na podst. artykułu pani Jolanty Majdak umieszczonego w albumie ,,Gmina Buczkowice wczoraj i dziś” oraz książki pani Bogusławy Foryś i pana Jana Forysia ,, Śladami przeszłości”.